Świnoujście dzieli się na trzy wyspy. Centrum miasta i dzielnica uzdrowiskowa znajdują się na zachodnim brzegu świń na wyspie Uznam. Port świeżości, dworzec kolejowy i obszary przemysłowe znajdują się na wschodnim brzegu wyspy Wollin. Niewielka część miasta przesypia czas na wyspie Kaseburg (Kasibór) między Kanałem Piastowskim (wcześniej Kanał Kaiser Wilhelm), Alter Swine i Stettiner Haff.

Aż do XVIII wieku Świnoujście było małą wioską rybacką, która początkowo należała do Szwecji, a spadła do Prus w 1720 roku. Pod rządami Fryderyka Wielkiego Świnie stały się żeglowne i zbudowano port, który szybko zyskał na znaczeniu. Mała wioska rybacka rozwinęła się tak ekonomicznie, że uzyskała prawa miejskie w 1765 r. Niemiecki pisarz Theodor Fontane spędził część swojego dzieciństwa w Świnoujściu, gdzie jego ojciec prowadził aptekę Adler. Fontane opisał swoje wrażenia z miasta w książce „Moje dzieciństwo”:

Świnoujście było nieatrakcyjnym gniazdem, gdy przeprowadziliśmy się latem 1827 roku, ale jednocześnie było to miejsce o szczególnym uroku. Jeśli wybrałeś plac kościelny jako punkt obserwacyjny, a nasza apteka była jednym z otaczających domów, choć niewiele można powiedzieć, że jest tak dobra, chociaż główna ulica przechodziła tutaj, zrezygnowałeś z centrum miasta i poszedłeś do „strumienia”, jak nazywano Świnię , poprzednio niekorzystna opinia zmieniła się w jej przeciwieństwo.

Port rozkwitł także w XIX wieku. Statki Steam regularnie kursowały do Prus Wschodnich, Kopenhagi i Bornholmu. Rozpoczęto projekty budowlane. Tak powstały dwa nabrzeża o długości ponad 1000 m każdy przy wejściu do portu. Nieregularne głazy z Pomorza służyły jako materiał budowlany. Symbol nawigacyjny w postaci młyna zdobi falochron zachodni od 1874 roku. Stał się symbolem miasta i widnieje na prawie każdej pocztówce. Aby chronić wejście do portu nie tylko przed surowymi warunkami natury, ale także przed wrogami, w połowie XIX wieku po obu stronach świń zostały zbudowane fortyfikacje. Port w Świnoujściu zyskał konkurencję dopiero wtedy, gdy pod koniec XIX wieku zbudowano Kanał Kaiserfahrt (obecnie Kanał Piastowski), który pozwala również dużym statkom płynąć do Szczecina.

Baza morska w Świnoujściu

Fontane nie uważał centrum miasta za szczególnie atrakcyjne. Niewiele się zmieniło. Pod koniec II wojny światowej miasto zostało kilkakrotnie zbombardowane. 12 marca 1945 r. Bombowce 8. USAAF typu B 17 i B 24 wykonały największy atak na Świnoujście, które było przepełnione uchodźcami i żołnierzami niemieckimi. Celem taktycznego ataku na wsparcie postępującej Armii Czerwonej był port z zapleczem wojskowym, stoczniami i licznymi okrętami wojennymi. W tym czasie Świnoujście było najważniejszą niemiecką bazą morską w regionie bałtyckim obok Kilonii. Mówi się, że około 4500 osób straciło życie w wyniku ataku. Większość z nich została pochowana na Golmie, dawnym terenie rekreacyjnym. Armia Czerwona i Brytyjskie Siły Powietrzne również zbombardowały Świnoujście. Na wyspie Kasibór znajduje się pomnik upamiętniający brytyjskich pilotów, którzy zginęli w ataku na opancerzony krążownik „Lützow” 16 kwietnia 1945 r.

Pod koniec wojny 55 procent miasta było w ruinie. W przeciwieństwie do Gdańska (Gdańsk), Wrocławia i Wrocławia (Warszawa), centrum Świnoujścia nie zostało odbudowane zgodnie z oryginałem. Puste działki pozostawione przez wojnę zostały zamknięte nowymi, pozbawionymi twarzy budynkami, które nadal kształtują dziś pejzaż miejski. Tylko tu i tam są domy sprzed drugiej wojny światowej. Dom Theodora Fontany, w którym mieściła się apteka, nie jest jednym z nich. Stał przy dzisiejszej ulicy Marynarzy 7. Tablica na fasadzie następcy upamiętnia pisarza.

Świnoujście do dziś żyje wśród wczasowiczów. Dzielnica uzdrowiskowa rozciąga się na północ od centrum Świnoujścia. Oprócz wspaniałych willi z XIX i początku XX wieku, nowoczesne kamienice i hotele charakteryzują dzielnicę uzdrowiskową oddzieloną od Morza Bałtyckiego szeroką piaszczystą plażą. Kurpark nadal zaprasza na długie spacery.